ทะเลฟ้าใส

 

     เช้าวันหนึ่ง อากาศสดใส ได้มีเสียงเด็กทารกร้องอุแว๊ อุแว๊ ปะทะกับเสียงคลื่นในทะเล และเด็กคนนั้นก็ถูกตั้งชื่อว่า พารีซอ นามสกุล มาหะ แม่บอกว่าชื่อนี้ มีความหมายว่า ผู้ให้ความสุข นับแต่นั้นมาเด็กผู้หญิงคนนี้ก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเล็กๆที่อบอุ่น มีพ่อ แม่ ลูก อาศัยอยู่ที่หมู่บ้าน บาโง ต.ลาโละ อ.รือเสาะ จ.นราธิวาส ตอนเด็กชอบฟังเสียงน้ำทะเลกล่อมนอน สีที่ชอบก็เลยชอบสีฟ้า และสีเขียว
      เด็กคนนี้โตขึ้นมา กินง่าย อยู่ง่าย อาหารจานโปรด คือ เมนูไข่ทุกชนิด และชอบกินผักมาตั้งแต่เด็ก
ตอนอนุบาล เรียนที่ โรงเรียนภัทรียาอนุบาล ตอนประถมเรียนที่ โรงเรียนบ้านมะรือโบตก และมัธยมต้น เรียนที่ โรงเรียนวัฒนธรรมอิสลามพ่อมิ่ง จังหวัดปัตตานี และมัธยมปลายเรียนที่ โรงเรียนอัครศาสน์วิทยา จังหวัดนราธิวาส
        และพอโตขึ้นรู้สึกว่าอยากลองใช้ชีวิตอยู้ไกลบ้าน เพราะเพื่อนๆชอบล้อว่าลูกแง๊ติดแม่ ฉันเลยต้ดสินใจไปสมัครเรียนที่ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร กรุงเทพมหานคร การตัดสินใจครั้งนั้นถือว่า เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เพราะมันทำให้ฉันได้เติบโตและมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่สิ่งที่ตรงกันข้ามคือ ฉันอยากกลับมาอยู่บ้าน มากอดแม่ และคิดถึงทุกคนที่บ้าน ตอนปีสอง ฉันเลยตัดสินใจกลับมาเรียนใกล้บ้าน ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา การกลับมาเรียนที่บ้านทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจ
         อนาคตของฉัน ที่ฉันหวังไว้ เรียนจบปริญญาตรี และทำงานเป็นนักประชาสัมพันธ์ เพื่อประชาสัมพันธ์ให้กับกลุ่มประชาชนในพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็นปัญหายาเสพติดเพราะปัจจุบันนี้ ยาเสพติดได้ระบาดไปทั่วหมู่บ้านแล้ว โดยเฉพาะในพื้นที่3จังวหวัด และความหวังสูงสุด อยากเลี้ยง พ่อ แม่ ให้สบายกว่าที่ท่านเลี้ยงเรามา


          คติประจำใจ
ความดีเปรียบเสหมือนน้ำเปล่าที่ไร้รสชาติ แต่ขาดไม่ได้

และอีกคติหนึ่งคือ
เกิดใต้ฟ้าอย่ากลัวฝน เกิดเป็นคนอย่ากลัวปัยหา