ความทรงจำสีเทา
ความทรงจำดีๆ ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก เนื่องจากฉันอาศัยอยู่ หมู่บ้านบาโง ใกล้กับหมูบ้านไทยสุข ซึ้งสองหมู่บ้านนี้คอยเอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ และให้ความช่วยเหลือกันและกันอยู่เสมอ ทุกคนอยู่กันฉันพี่น้อง ไม่มีการแบ่งแยกศาสนาแต่อย่างใด และเมื่อมีเรื่องเดือดร้อนอะไรก็คอยให้ความช่วยเหลือกันเสมอ ฉันยังจำได้ดีว่า หมู่บ้านของฉันในอดีตเคยได้รับรางวัลหมู่บ้านปลอดยาเสพติด และรางวัลหมู่บ้านดีเด่นอีกหลายด้าน และยังจำได้ดีว่ามีการจัดกีฬาสานสัมพันธ์ระหว่างไทยพุทธกับไทยมุสลิม และยังจำภาพการนั่งคุยกัน หยอกล้อกันที่ร้านน้ำชาระหว่างคนไทยพุทธกับไทยมุสลิม
ฉันยังจำรอยยิ้มที่คอยมอบให้แก่กันอย่างเป็นมิตร แต่ปัจจุบันนี้คงหารอยยิ้มแบบนั้นยากมาก เพราะต่างฝ่ายก็เกิดความระแวงกันและกัน ไทยพุทธกลัวไทยมุสลิม ไทยมุสลิมกลัวไทยพุทธ เพราะอะไรนะหรือ ก็คงหนีไม่พ้น สถานการณ์ความรุนแรงที่เกิดขึ้นรายวัน บวกกับข่าวที่นำเสนอทุกวัน ทำให้ความรัก ความไว้ใจ และความเชื่อใจกัน สั่นคลอนทุกวัน เป็นอย่างนี้เพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้ ณ วันนี้เราทั้งสองฝ่ายแทบจะไม่กล้าเข้าหากันอยู่แล้ว ทั้งที่พวกเราไม่ได้มีอะไรบาดหมางกันเลยซักนิด ภาพความทรงจำดีๆเล่านั้นที่ฉันเคยพบ เคยเห็น จึงกลายเป็นแค่ความทรงจำสีเทา ที่นับวันมันก็จะยิ่งเลือนลางทุกวัน จนแทบจะมองไม่เห็น ความรัก ความผูกพันในอดีตอยู่แล้ว
จากความรู้สึกของฉัน ฉันยังหวังว่าฉันจะได้เห็นภาพเหล่านั้นกลับมาอีกครั้ง แต่มันคงเป็นไปได้ยากมาก แต่ฉันก็ยังจะฝันต่อไป เพราะฉันรู้สึกว่า เป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นับวันมันก็จะยิ่งเลวร้ายขึ้นทุกวัน แต่ถ้าหากพวกเราทุกคนช่วยกันสร้างความรัก ความผูกพันจากจุดเล็กๆ ฉันเชื่อว่าซักวันภาพความทรงจำสีเทาเหล่านั้นมันจะค่อยๆชัดขึ้น ชัดขึ้น จนกลายเป็นภาพสีสดใสอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น